اسطوره بریتانیایی ؛ مک‌لارن F1

امروز صنعت خودروسازی انگلستان پابه‌پای سایر بزرگان این صنعت درحال پیشرفت است اما به حتم یکی از جاودانه‌ترین خودروهای تولید شده در این کشور که هم‌اکنون در جهان نیز به شهرت زیادی دست یافته، ابرخودرویی از کمپانی مک‌لارن است که آنرا با نام F1 صدا می‌زنند!

گرودون موری (Gordon Murray) مدت‌ها بود که در فکر ساخت خودرویی با وزن کم و قدرت زیاد به سر می‌برد؛ وی حتی گفته بود که از همان دوران جوانی نیز اسکچ‌هایی از خودرویی سه نفره در سر داشت و آرزو می‌کرد تا روزی بتواند به این طرح‌ جامه عمل بپوشاند. زمان گذشت تا سال 1987 فرا رسید و گوردون موری توانست ریاست بخش فنی مک‌لارن را از آن خود کند.

او اندکی بعد طرح‌های اولیه خود را به ران دنیس (Ronald “Ron” Dennis) ریاست شرکت، ارائه کرد اما پروژه او تنها در حد یک مدل مفهومی باقی ماند. اما در سال 1991 پروژه گوردون موری بار دیگر در دستور کار شرکت قرار گرفت ولی این‌بار «ران دنیس» گوردون را مجبور کرد تا در کنار پیتر استیونس (Peter Stevens) نمای خارجی خودرو را طراحی کند!

برای طراحی بدنه و شاسی محصول جدید مک‌لارن، تنها عامل اساسی کاهش وزن خودرو بود بنابراین در ساخت آن علاوه بر فیبرکربن از تیتانیوم، کولار، منیزیوم و حتی طلا نیز استفاده شد. مک‌لارن F1 همچنین اولین خودرویی بود که شاسی مونوکوکی آن تماما از فیبرکربن ساخته می‌شد.

مک‌لارن برای پیشرانه F1 نیازمند موتوری قدرتمند بود که البته توانایی ساخت آنرا نداشت. آنها ابتدا به سراغ شریک ژاپنی دیرینه خود یعنی هونداموتورز رفتند و پیشنهاد ساخت موتوری 4.5 لیتری V12 یا حتی V14 به مهندسین ژاپنی دادند اما در نهایت با طرف ژاپنی به توافق نرسیدند. سپس «گوردون موری» با کمپانی بی‌ام‌و وارد مذاکره شد و سرانجام با بخش M-Power شرکت قرارداد ساخت پیشرانه F1 را منعقد نمود.

پیشرانه‌ای که ام‌پاور برای مک‌لارن تدارک دید، موتوری V12 با حجم دقیق 6064cc بود که با کد S70/2 شناخته می‌شود. این موتور که در بلوکی آلومینیومی جای‌گرفته بود وزنی معادل 266 کیلوگرم داشت و قطر هر سیلندر آن 86mm و کورس پیستون آن نیز 87mm بود. اما پنل‌های بدنه و شاسی فیبرکربنی به منزله یک عایق حرارتی برای موتور محسوب می‌شدند درحالیکه این اتفاق نباید رخ می‌داد. راه‌حل گوردون موری این بود که روکش موتور را با یکی از بهترین مواد انتقال دهنده گرما -یعنی طلا- تزیین کند؛ به همین دلیل برخی از قطعات (ازجمله درب موتور) خودرو با 16 گرم پودر طلا روکش شد!

مک‌لارنF1 قادر به تولید 618 اسب‌بخار قدرت در 7400rpm و 651 نیوتن‌متر گشتاور در 5600rpm است. محدودکننده دور موتور آن نیز در 7500rpm فعال می‌شود. F1 با چنین پیشرانه منحصر به فردی دارای نسبت قدرت به وزن 550 اسب‌بخار بر تن است؛ این عدد در مقایسه با انزو فراری (434 اسب‌بخار بر تن) و یا بوگاتی ویرون (530.2 اسب‌‌بخار بر تن) جایگاه بالاتری دارد. شتاب صفرتاصد آن کمتر از 3.3 ثانیه، صفر تا صدوشصت 6.3 ثانیه، صفرتا دویست 9.4 ثانیه، صفرتا دویست‌وچهل 12.8 ثانیه و صفرتا سیصدوبیست آن نیز 28 ثانیه است.

مک‌لارن F1 در تاریخ 31 مارس 1998 توانست به حداکثر سرعت 372 کیلومتر برساعت دست یابد که همین سرعت با حذف محدودکننده دور موتور آن تا مرز 391 کیلومتر برساعت افزایش یافت و بدین ترتیب لقب سریع‌ترین خودروی خیابانی ساخت بشر را آن خود کرد؛ لقبی که البته در حدود هفت سال بیشتر دوام نیاورد!

این سوپراسپرت انگلیسی دارای وزن خالص 1140 کیلوگرمی است. طول، عرض و ارتفاع آن نیز به ترتیب 4287mm و 1820mm و 1140mm بوده و همچنین فاصله محوری آن نیز 2718mm است. رینگ 17 اینچی خودرو در جلو با تایرهای 235 و در عقب با تایرهای 315 میلیمتری پوشانده شده‌اند که ساخت گودیر و از مدل F1 هستند.

دیسک‌های ترمز مک‌لارنF1 نیز در جلو 332 و در عقب 305 میلیمتر قطر دارند. این دیسک‌های آلومینیومی ساخت برمبو بوده و در جلو/عقب به کالیبرهای چهارپیستونه مجهز شده‌اند. مک‌لارن F1 از سال 1992 تا 1998 در انگلستان به تولید می‌رسید که در طی این مدت تنها 106 دستگاه و آن هم با قیمت پایه‌ای 970,000 دلار تحویل مالکان شد.