آلفرد.پی.سلون ؛ پدر مدیریت صنعتی خودرو

به قلم فرناز خطيبي: آلفرد پریچارد سلون.جی.آر (23 مه1875 – 17 فوریه 1966‌) یکی از مدیران جنرال‌موتورز بود که طولانی‌ترین دوره ریاست را در اين شركت داشت. سلون در محله New Haven در ايالت کانکتی‌کات (Connecticut) به دنیا آمد.
وي پس از سپری کردن تحصیلات ابتدایی و متوسطه، مهندسی الکترونیک خواند و از موسسه تکنولوژی ماساچوست در سال 1895 فارغ‌التحصیل شد. حین تحصیل در دانشگاه M.I.T نيز به انجمن برادري Delta Upsilon پیوست.

پس از فارغ‌التحصیلی، در سال 1899 مالکیت شرکتی با نام Hyatt Roller Bearing را بر عهده گرفت که به تولید بلبرینگ و غلطک می‌پرداخت. برای مدت کوتاهی در اوایل قرن بیستم شرکت فورد، بلبرینگ‌هایش را از کمپانی کوچک هیات خریداری می‌کرد. در سال 1916 شرکت کوچک او در جریان ادغام شرکت‌های اقتصادی، با شرکت United Motors Company ادغام شد و به تدریج بخشی از شرکت جنرال‌موتورز گشت.

استعداد او در زمینه مدیریت باعث شد که او بعد از مدتی معاون رئیس، سپس رئیس (در سال 1923) و در نهایت رئیس هیات مدیره جنرال‌موتورز در سال 1937 شود. در 1934 او بنیاد بشر دوستانه، انتفاعی آلفرد. پی سلون را تأسیس کرد.

جنرال‌موتورز در طول ریاست سلون به خاطر خلاقیت‌های مدیریتی بسیار وی، معروف شد به ویژه در زمینه‌هايي چون مدیریت عملیات‌های گوناگون مرتبط با مسائل مالی مانند بازگرداندن سرمایه. سلون هر ساله تغییراتی را در زمینه طراحی ایجاد مي‌کرد.

او همچنین مبدع سیستم ساختار قیمت‌گذاری خاص جنرال‌موتورز بود. در این شیوه، قیمت‌گذاری (از پایین‌ترین تا بالاترین قیمت) در شورولت، پونتیاک، اولدزموبیل، بیوک و کادیلاک – معروف به نردبان موفقیت- به گونه‌اي بود كه خودروها با یکدیگر رقابت نمی‌کردند و خریداران می‌توانستند در خانواده GM به موازات تغییر قدرت مالي خود ويا حتي تغییر سنشان به خرید بپردازند.

این مفاهیم همزمان با مقاوت فورد در برابر تغییرات سال‌های 20 ، GM را به سمت ریاست بازار فروش صنعت اتومبیل در سال‌های 1930 میلادی سوق داد؛ موقعیتی که تا دهه 70 میلادی جنرال‌موتورز آن را از آن خود کرده بود.

تحت هدایت سلون، GM بزرگ‌ترین، موفق‌ترین و سود‌ده‌ترین شرکت صنعتی ایالات متحده شد. در دهه 30 میلادی، مخالفت طولانی مدت با اتحادیه‌ها، باعث شد تا در نهایت با کارگران جنرال‌موتورز، که به تازگی به مجموعه انجمن‌های کارگری پیوسته بودند و خواهان حقوق کارگري بودند، روبه‌رو شود. مخالفت‌هاي سلون، از آن نوع خشونت‌هايی بود که هنری فورد در مواجه با اتحادیه‌های کارگری به کار می‌برد.

او موافق کاربرد زیرکانه سیستم‌های جاسوسی بود و بهترین سیستم مخفیانه صنعتی؛ که تا آن زمان، دنیای تجارت به خود دیده بود، را برای کنترل شرکتش به کار انداخت. هنگامی که کارگران او اعتصابات سراسری بزرگی را در سال 1936 به راه انداختند، سلون متوجه شد که سیستم جاسوسی او کمترین اعتباری در مقابل جنبش‌هاي کارگری ندارد.

در سال 1931 اولین برنامه اجرایی آموزشی در سطح دانشگاهی به نام مردان سلون (Sloan Fellows) در دانشگاه M.I.T تحت حمایت مالی سلون اجرا شد. بنیاد سلون، مدرسه مدیریت صنعتی دانشگاه M.I.T را در سال 1952 با هدف تربیت « مدیران ایده‌ال » را تأسیس نمود. این مدرسه به افتخار سلون به مدرسه مدیریت آلفرد.پی.سلون (یکی از اولین مدارس تجارت در دنیا) تغییر نام داد.

همچنین تأسیس موسسه مدیریت بیمارستانی سلون طی برنامه مدیریت سلامت در دانشگاه Cornell، برنامه « مردان سلون » در داشنگاه عالی تجارت Stanford در سال 57 و نهايتا مدرسه تجارت لندن در سال 1965 از سایر برنامه‌های موفقی بود که بنیاد سلون آنها را هدایت می‌کرد. این برنامه‌ها در سال 1976 جزو برنامه‌های ارائه‌کننده مدرک قرار گرفته و كه طي آن مدارک کارشناسی ارشد علوم مدیریت به دانشجوها اعطا مي‌شد.

به رغم تمام جوایز و افتخاراتی که به سلون داده شد مانند مدال طلای صد سالگی انجمن نیویورک به خاطر خدمات برجسته‌اش به شهر نیویورک، انتقادات زیادی نیز در سال‌های اخیر به کارهای او وارد شد. برای مثال مانند شایعاتی که پیرامون همکاری سلون با نازی‌های مطرح بود!

رئیس تسلیحات نازی‌های آلبرت اسپیر (Albert Speer) به بازرس کنگره گفته بود که آلمان بدون تکنولوژی تقویت‌کننده آلفرد. پی.سلون و جنرال‌موتورز نمی‌توانست در سپتامبر 1939 شهر ليتزكريگ (Blitzkrieg) در لهستان را اشغال کند. همچنین سلون متهم به تجهیز و حمایت خودروسازان هیتلر نيز شده بود.

با این همه، به افتخار سلون موزه‌ای (با نام The Alfred.P. Sloan Museum) برای او که نشان‌دهنده سیر ساخت اتومبیل و وسایل حمل و نقل بود، در شهر Flint در ایالت میشیگان ساخته شد. بنیاد علمي تحقيقاتي او نيز هر ساله بورس‌های تحقیقاتی زیادی در رشته‌های مختلف علوم به دانشجویان با استعداد اهدا می‌کند.

* تمامی حقوق مادی و معنوی نوشته فوق ، فقط و فقط معطوف به نویسنده و صاحب اثر آن « خانم فرناز خطیبی » است.